منبع: Gender Equality Initiatives in Transportation Policy .pdf
راهکارهایی در راستای برابری جنسیتی در سیاست های حمل و نقل
تاریخ: جولای ۲۰۱۱
نویسندگان:
Yael Hasson
Marianna Polevoy
مترجم: نگار مسروری
خلاصه
این مقاله روش ها و راهکارهای کنونی در سیاست حمل و نقل را از دیدگاه جنسیت مرور می کند. الگوهای رفت و آمد زنان و نحوه ی استفاده ی آنها از وسایل نقلیه با مردان متفاوت است. این تفاوت ناشی از نابرابری جنسیتی در خانه و بازار کار، ساختار شهری، و عوامل دیگر است.
در همه ی کشورهای اروپایی، زنان کمتر از مردان با ماشین شخصی تردد می کنند، در همین حال اکثر کسانی که از وسایل نقلیه عمومی استفاده می کنند، زنان هستند.
زنان نسبت به مردان روزانه سفرهای درون شهری بیشتری دارند، اما در مقایسه با آنها مسافتهای کوتاه تری را طی میکنند. این امر به این دلیل است که زنان نزدیک به خانه کار می کنند، احتمال بیشتری هست که آنها به صورت پاره وقت استخدام شوند و احتمالاً در مشاغل کم درآمد کار می کنند. رفت و آمدهای زنان بر اساس الگوی "زنجیره سفر شهری" هستند. استفاده آنها از این الگو به علت وظایف جنسیتیشان به عنوان مراقب است و ممکن است شامل توقف در مراکز بهداشتی، رساندن کودکان به مدرسه، ملاقات با والدین و غیره باشد. علاوه بر این، زنان بیشتر در زمانهای خلوت و بدون ترافیک رفت و آمد میکنند و کمتر احتمال دارد که بعد از تاریکی هوا بیرون بروند.
در دیگر کشورها برای ارتقای برابری جنسیتی در برنامه ریزی حمل و نقل چه اقداماتی انجام شده است؟
- رفع موانعی که جلوی فعالیت و جابجایی و رفت و آمد زنان را میگیرند.
- از بین بردن موانع فیزیکی: فراهم کردن اتوبوس های کف پایین (یا اتوبوس کم ارتفاع)، ساخت و طراحی درهایی پهن تر و فضاهایی برای قرار دادن بار و وسیله ها و کالسکه.
- افزایش امنیت شخصی: فراهم کردن امکان "درخواست توقف" در حد فاصل بین ایستگاهها٬ تا زنان بتوانند تا آنجا که ممکن است نزدیک به مقصد خود پیاده شوند. همچنین گذاشتن دوربین های امنیتی و روشنایی بهتر در جهت امن تر کردن فضاها و استخدام کارکنان بیشتر به همراه دادن آموزش های لازم به کارکنان، می تواند باعث بالا رفتن امنیت شود.
- ارائه تخفیف: تخفیف هایی برای شاغلان نیمه وقت، افراد کم درآمد، کودکان و سالمندان.
- افزایش دسترسی به اطلاعات.
برنامه ریزی و توسعه حمل و نقل برابر و بی تبعیض
- تعیین برابری جنسیتی به عنوان یکی از اهداف اصلی سیاستگذاری های حمل و نقل.
- مشارکت در تحقیق و جمع آوری داده های آماری با تجزیه و تحلیل هایی بر اساس جنسیت.
- مشارکت زنان در نهادهای تصمیم گیرنده که با برنامه ریزی، تحقیق و مشاوره در حوزه حمل و نقل سروکار دارند.
- انجام و طرح ریزی اقدامات مناسب برای افزایش اشتغال زنان در مشاغل بخش حمل و نقل.
توصیه های ما
- زنان باید در سیاستگذاری ها، تصمیم گیری ها و برنامه ریزی های مرتبط با حمل و نقل عمومی نقش داشته باشند.
- اقداماتی برای افزایش تعداد زنان شاغل در بخش حمل و نقل طرح ریزی کنید و انجام دهید.
- انجام دادن تحقیقات آماری با تجزیه و تحلیل بر اساس جنسیت.
- برابری جنسیتی را به عنوان بخشی از برنامه ی وزارت برای ترویج حمل و نقل عمومی، در برنامه ریزی ها و سیاست گذاری های حمل و نقل لحاظ کنید.
برای دستیابی به این اهداف، تخصیص بودجه و کارکنان ویژه مورد نیاز است.
راهکارهایی در راستای برابری جنسیتی در سیاست های حمل و نقل
در حالی که در بسیاری از کشورها برابری جنسیتی بخشی از گفتمان سیاسی است، طراحی سیستم حمل و نقل بر اساس نیازهای مختلف زنان و مردان، حتی در اروپای غربی و ایالات متحده موضوعی نسبتاً جدید است. در این مقاله طرح های فعلی در برنامه ریزی و اجرای سیاست حمل و نقل را از دیدگاه جنسیت در کشورهایی مانند سوئد، بریتانیا، فرانسه، کانادا و ایالات متحده بررسی میکنیم. در این کشورها وزارتخانه های حمل و نقل و همچنین کسانی که در زمینه ی تحقیق، برنامه ریزی و بهره برداری از حمل و نقل عمومی فعالیت می کنند، اقدام به ترویج طرح هایی کرده اند که نیازهای متفاوت مردان و زنان را برای حمل و نقل عمومی در نظر می گیرد. از آنجا که این یک موضوع نسبتاً جدید است و اکثر این طرح ها و برنامه ها در دهه ی گذشته انجام شده اند، مطالعات کمی در زمینه ی بررسی نتایج آن وجود دارد.
وسایل نقلیه: افراد چطور رفت و آمد میکنند؟
الگوهای رفت و آمد زنان با مردان متفاوت است. این تفاوتها به نابرابری جنسیتی در خانه و بازار کار، ساختارهای شهری، فرایندهای اجتماعی شدن و آموزش ارتباط دارند. زنان و مردان از سیستم حمل و نقلی مشترک، استفاده های متفاوتی می کنند.
در تمامی کشورهای اروپایی، زنان کمتر از مردان از خودرو شخصی استفاده می کنند. از طرف دیگر، اکثر مسافران وسایل نقلیه عمومی زن هستند. در سوئد، ۷۰ درصد از خودروهای موجود در سطح خیابانها متعلق به مردان است و در فرانسه ۶۰ درصد از مردانی که در خارج از پاریس زندگی می کنند فقط با خودروی شخصی رفت و آمد می کنند. در هلند، احتمال صاحب خودرو بودن یک مرد ۱/۵ برابر بیشتر از یک زن است. در سوئد، ۸۲ درصد از مردان ۱۸ تا ۸۴ ساله گواهینامه ی رانندگی و دسترسی به خودروی شخصی دارند، این در حالی است که این آمار برای زنان در گروه سنی مشابه ۶۹ درصد است. در فرانسه دو سوم مسافران وسایل نقلیه عمومی زن هستند. در ایالات متحده در سال ۲۰۰۷، ۵۵ درصد از مسافران وسایل نقلیه عمومی زن بودند.
در اسراییل هیچ آمار رسمی و دقیقی از تعداد زنان و مردانی که خودرو شخصی دارند و یا در مورد تعداد زنان و مردانی که از وسایل نقلیه عمومی استفاده میکنند، وجود ندارد.
در تجزیه و تحلیل استفاده کردن از وسایل نقلیه مختلف، سن را نیز باید در نظر گرفت. زیرا که در نسل های گذشته زنان نسبت به زنان معاصر، دسترسی کمتری به خودرو شخصی داشتند. بیشتر آنها به شوهران خود برای جابجایی وابسته بودند. در بریتانیا، ۶۹ درصد از زنان بالای ۶۵ سال هرگز گواهینامه رانندگی نداشتند. در اسرائیل، تنها ۲۰ درصد از زنان بالای ۶۵ سال گواهینامه رانندگی دارند در حالی که این آمار برای مردان ۶۰ درصد است. این زنان در هنگامی که شوهر دیگر حضور ندارد، فعالیت و جابجایی شان کاهش می یابد و بیشتر در انزوا فرو می روند، به ویژه زنانی که در حومه ی شهرها زندگی می کنند.
در حقیقت، تحقیقات در کانادا نشان داد که در میان شهروندان سالمند مونترال، ۸۸ درصد از افرادی که به مشکلات وسایل نقلیه عمومی اشاره کرده اند: زنان، افراد مسن، افراد کم درآمد و افراد دارای ضعف جسمانی هستند.
الگوهای سفر (رفت و آمد) زنان و مردان
پژوهش ها نشان می دهند که زنان، خواه در کشورهای توسعه یافته یا در حال توسعه زندگی کنند، خواه در شهرهای بزرگ، حومه شهرها یا مناطق روستایی، الگوهای سفر مشابهی دارند. در همه جا، فعالیت های زنان به دلیل "وظایف و نقش های دوگانه" آنها، پیچیده تر از مردان است. زنان بیشتر از مردان کار خانگی انجام میدهند و بیشتر از آنها از افراد وابسته -کودکان، بیماران و افراد مسن- نگهداری میکنند. در نتیجه، رفت و آمدهای زنان بیشتر در زمان های خلوت و بدون ترافیک انجام می شود و نسبت به مردان به سمت مقاصد بیشتری، که اغلب آنها در مراکز حاشیه ایست و نه در مرکز شهر، میروند.
الگوهای جابجایی برآمده از الگوهای اشتغال
بسیاری از مطالعات تفاوت الگوهای جابجایی بین زنان و مردان را به نقش های جنسیتی در بازار کار و خانواده نسبت می دهند. با وجود افزایش مشارکت زنان در نیروی کار در دهه های اخیر، الگوهای اشتغال زنان و مردان متفاوت است. زنان بیشتر شغل های پاره وقت دارند؛ همچنین نیروی کار از نظر نوع شغل و جایگاه های شغلی بسیار جنسیتی شده است - تعداد زنان در مشاغل مراقبتی و خدماتی زیاد است، حقوق کمتری می گیرند و شرایط کاری پایین تری دارند؛ اما تعداد زنان در پست های اجرایی و مدیریتی بسیار کمتر است (کمتر بودن تعداد زنان یعنی جو مردانه ای بر این شغل ها حاکم شده است و زنان نماینده ای در سمت های تصمیم گیرنده ندارند). شکاف جنسیتی دستمزد در سه دهه گذشته و در حال حاضر ادامه دارد. و هنوز، زنان بیشتر از مردان مشغول کار بازتولیدی و بدون دستمزد -کار خانگی و مراقبت از خانواده- هستند.
زنان نسبت به مردان روزانه سفرهای درون شهری بیشتری دارند، اما در مقایسه با آنها مسافتهای کوتاه تری را طی میکنند. به عنوان مثال، در بریتانیا مشخص شد که مسافت روزانه طی شده توسط مردان به طور متوسط ۴۵ درصد بیشتر از زنان است.
یک توضیح کلیدی برای یافته های فوق این است که زنان نزدیکتر به خانه کار می کنند. مشاغلی که اغلب کارکنان آنها زن هستند - به عنوان مثال، مشاغل آموزشی، خدماتی و انواع مختلف مشاغل مراقبتی - به خانه نزدیکتر هستند و نیاز به طی کردن مسیر کوتاه تری دارند. به عنوان مثال، در هلند، زنان نسبت به مردان تقریباً ۸ کیلومتر نزدیکتر به خانه خود کار می کنند.
از طرفی دیگر، چون تعداد بیشتری از زنان در مشاغلی با دستمزد پایین (کار مراقبتی، کار منشیگری، کار خدماتی) مشغول به کار هستند، از نظر اقتصادی برای آنها منطقی نیست که مسافتهای زیادی را برای کار طی کنند. تحقیقاتی که وزارت حمل و نقل اسکاتلند انجام داده، تایید میکند که زنان کم درآمد که اصلا یا به میزان کم آموزش حرفه ای دریافت کرده اند، تمایل دارند که نزدیکتر به خانه کار کنند و مسافت کوتاه تری را طی کنند.
در اسرائیل، بلومن دریافت که در حیفا حدود ۴۵ درصد از مشاغل زنان شاغل، در مناطق مسکونی واقع شده است. در واقع، او دریافت که زنان حدود ۸۰ درصد از افرادی را که در این مناطق شاغل هستند تشکیل می دهند. برعکس، اکثر مشاغلی که توسط مردان انجام می شود در مرکز تجاری شهر قرار دارند و یا در مناطق شغلی مشخصی که در حومه واقع شده اند.
مسافت طی شده به پاره وقت یا تمام وقت بودن شغل نیز بستگی دارد. تحقیقات آلمان در مورد جنسیت و الگوهای سفر نشان داد که در مقایسه با کسانی که به صورت تمام وقت مشغول به کار هستند، کسانی که در مشاغل پاره وقت کار می کنند (که ۹۳٪ از آنها زن بودند) و کسانی که در خارج از خانه خود کار نمی کردند (که ۹۸٪ از آنها زن بودند)، در روز سفرهای درون شهری بیشتری انجام می دهند، اما مسافتهای کوتاه تری را طی می کنند. در هلند، که بیشترین سهم کارکنان پاره وقت را در اروپا دارد، رفت و آمدهای روزانه ی کسانی که مشاغل پاره وقت دارند (۳/۷ سفر) بیشتر از کسانی که تمام وقت کار میکنند (۲/۴ سفر)، اما صرف نظر از هدف سفر مسافتهای کوتاه تری طی می کنند. (به طور متوسط ۱۷/۵ کیلومتر طی میکنند در مقایسه با کارکنان تمام وقت که به طور متوسط ۳۲/۳ کیلومتر طی میکنند.)
رفت و آمدهای زنان بر اساس الگوی "زنجیره سفر شهری" است. "زنجیره سفر شهری" زنجیره ای از سفرهای شهری است که یکدیگر را دنبال می کنند و توسط خانه و محل کار بهم متصل هستند. به طور کلی زنجیره های سفر شهری در منابع به عنوان سفرهایی شهری با توقف کمتر از ۳۰ دقیقه توصیف می شوند. زنجیره سفر شهری زنان در آمریکای شمالی و اروپا پیچیده تر از مردان است، عمدتا به این دلیل که بیشتر رفت و آمدهای آنها ارتباطی به شغلشان ندارد. رفت و آمدهای روزانه زنان محصول نقش و مسئولیت آنها در مراقبت از خانواده و اعضای آن است، زیرا این کارها شامل توقف در مراکز بهداشتی، مناطق خرید، موسسات آموزشی (برای همراهی کودکان)، ملاقات با والدین و موارد مشابه میشود. به عنوان مثال، در لندن، ۶۱ درصد از رفت و آمدهایی که برای خرید انجام شده و ۷۱ درصد از رفت و آمدهایی که برای رساندن فرزند انجام شده است، توسط زنان انجام شده است. این درحالیست که، رفت و آمدهای مربوط به شغل زنان کوتاهتر است، زیرا زنان به دلیل محدودیت زمانی و دسترسی کم به خودرو شخصی در نزدیکی مشاغل خود زندگی می کنند.
زنان بیشتر در زمانهای خلوت و بدون ترافیک رفت و آمد میکنند و بعد از تاریکی هوا کمتر بیرون میروند. از آنجا که حدود ۴۰ درصد از زنان اسرائیلی مشاغلی پاره وقت دارند، معمولاً قبل از ساعات اوج ترافیک به خانه باز می گردند. بازگشت به خانه برای زنان استرس زاست، به ویژه آنهایی که فرزندان خردسال دارند. مشکل سازترین مسئله هماهنگ کردن کارهای خانه و محل کار است - حفظ و انجام دو شغل (یکی در خانه و دیگری در بازار کار) - و همچنین به دلیل نگرانی در مورد امنیت فرزندان خود اینکه چگونه و با چه سرعتی به خانه می رسند برای زنان اهمیت دارد.
موانع و راه حل های غلبه بر آنها
فقدان داده های آماری، یکی از موانع اصلی در راه برنامه ریزی و توسعه سیستم حمل و نقلی است که نیازهای گروه های مختلف اجتماعی را برطرف کند. در کشورهای مختلف بر اساس نظرسنجی ها و جمع‌آوری سیستماتیک داده ها گزارش هایی مرتبط با این موضوع تهیه شده است؛ همچنین سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) و اتحادیه اروپا نیز گزارش هایی در این زمینه تهیه کرده اند. این گزارشها تفاوت های الگوهای رفت و آمد زنان و مردان را روشنتر میکنند: دفعات، مسافت و هدف آنها از رفت و آمد، مشکلاتی که بر سر راه تحرک و جابجایی آنهاست و همچنین مشکلات مرتبط با دسترسی آنها به محل کار و خدمات اجتماعی مانند کلینیک های بهداشت.
بانک جهانی چهار زمینه را مشخص کرده است که آمار مرتبط با جنسیت و سیستم حمل و نقل در آنها، به برنامه ریزان کمک خواهد کرد:
۱. دسترسی به انواع مختلف وسایل نقلیه؛
۲. هزینه ی وسایل نقلیه؛
۳. ویژگی های رفت و آمد (نوع، دفعات، مسافت، دلایل رفت و آمد)؛
۴. کیفیت رفت و آمد و وسایل نقلیه.
الگوهای رفت و آمد زنان نه تنها تحت تاثیر نقش زنان در جامعه ی مدرن به عنوان مادر و مراقب اصلی خانواده است، بلکه از موانع - فیزیکی، محیطی یا مرتبط با تکنولوژی- که مانع دسترسی به وسایل نقلیه عمومی می شوند، نیز تاثیر می پذیرد. تحقیقات در کشورهای دیگر برخی از این موانع را بررسی کرده است:
۱. موانع فیزیکی - این موارد مانع از آن می شوند که زنان هنگامی که کودکان کوچک، کالسکه و یا وسیله به همراه خود دارند، بتوانند به راحتی از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند. بخشی از مشکل کمبود و یا نبود فضای مناسب برای قرار دادن کالسکه ها است و مشکل دیگر آوردن بسته های خرید به داخل وسایل نقلیه عمومی و نبود فضایی مناسب برای گذاشتن آنها است.
موانع موجود در ایستگاه ها و سکوها باعث کاهش دسترسی به اتوبوس یا قطار میشوند. به عنوان مثال پله ها و یا استفاده از نوعی کفپوش در ایستگاه های اتوبوس یا سکوهای قطار که جابجایی و تحرک را برای افرادی که کالسکه و یا کودک به همراه آنهاست، سخت می کنند.
اداره ی حمل و نقل لندن در مورد تجربیات زنانی که همراه با کالسکه از اتوبوس استفاده میکنند، تحقیق کرد. هدف این بود که با این تحقیقات به شرکتهایی که خطوط اتوبوس را کنترل میکنند، اطلاعات و آموزش داده شود و در نهایت از آنچه این تحقیقات مشخص میکرد، در برنامه ریزی و طراحی خود اتوبوسها استفاده شود. به عنوان بخشی از این پروژه، مستندی تهیه شد که نشان می داد زنان چگونه همراه با کالسکه به سختی از ایستگاه ها استفاده میکنند و این مستند به وضوح نشانگر این مسئله بود که دسترسی به وسایل نقلیه عمومی برای آنها سخت است.
برخی از شهرها و کشورها شروع به حل کردن این موانع فیزیکی کرده اند. به عنوان مثال، در لندن، اتوبوس های کف پایین (اتوبوس های کم ارتفاع) استفاده می‌شوپ تا دسترسی بهتری بدهد به افراد روی صندلی چرخ دار و یا اشخاصی که کالسکه همراه خود دارند.
۲. امنیت شخصی - مطالعات در اسرائیل نشان می دهد که پس از تاریکی هوا، زنان تمایل کمتری برای استفاده از وسایل نقلیه عمومی دارند. ایستگاه های اتوبوس که در خارج از مناطق مسکونی، یا در محله های ناامن یا دورافتاده و یا در پارکینگ های خالی قرار دارند، همگی بر تصمیم زنان در مورد نوع و زمان استفاده از وسایل نقلیه عمومی تاثیر می گذارند.
از دهه ۱۹۸۰، در برخی از کشورها برنامه‌ریزان و طراحان سیستم حمل و نقل، اهمیت امنیت شخصی مسافران، به ویژه زنان، را در نظر گرفته اند. در سال ۱۹۸۰ در تورنتو، برای ساعات پس از تاریکی هوا، سرویس "درخواست توقف" راه اندازی شد؛ این سرویس این امکان را برای زنان فراهم میکرد تا از راننده اتوبوس بخواهند در جایی که پیاده شدن برای آنها راحت تر است توقف کند تا پیاده شوند، و دیگر لزومی نداشت که حتما در ایستگاه اتوبوس پیاده شوند. این کار برای کوتاه شدن مسیر پیاده زنان بین اتوبوس و مقصدشان انجام شد. در سال ۱۹۹۶، این سرویس در مونترال و بعدها در شهرهای بریتانیا نیز راه اندازی شد.
در سال ۱۹۹۲ کمیته امنیت شهری زنان در مونترال تشکیل شد تا راه هایی برای افزایش دسترسی و امنیت زنان در محیط شهری ایجاد کند، زیرا زنان اصلی ترین استفاده کنندگان از وسایل نقلیه عمومی هستند و هدف آنها این بود که حمل و نقلی ایمن و متناسب با امنیت زنان ایجاد کنند.
ایالات متحده، کانادا و لندن شروع به استفاده از دوربین های مداربسته کردند تا احساس امنیت شخصی را در ایستگاه ها تقویت کنند و همچنین جرم و ترس از جرم و جنایت را کاهش دهند.
اقدامات دیگر انجام شده، شامل: نصب چراغ های بیشتر و ایجاد روشنایی بیشتر و بهتر، افزایش حضور پرسنل امنیتی در ایستگاهها، افزودن خدمات بیشتر (به ویژه در شب) و افزایش آگاهی کارکنان ایستگاه ها، رانندگان و مسافران، میشود.
۳. مقرون به صرفه بودن هزینه رفت و آمد - هزینه ی کرایه و ساختار کرایه باید برای زنانی که سفرهای درون شهری مکرری انجام می دهند، مقرون به صرفه باشد. به طور کلی بلیط های هفتگی یا ماهانه برای افرادی که تمام وقت کار می کنند به صرفه است، اما بسیاری از زنان مشاغل پاره وقت دارند. کرایه های بالا یا ساختار کرایه بر اساس رفت و آمدهای فردی می تواند از نظر مالی برای زنان سنگین باشد و از ورود زنان به بازار کار جلوگیری کند.
به عنوان مثال، لندن برای مقابله با مشکل کرایه به افرادی که مشاغل نیمه وقت یا کم درآمد دارند، ۵۰٪ تخفیف می دهد. این تخفیف، علاوه بر رایگان بودن وسایل نقلیه عمومی برای افراد بالای ۶۰ سال است. در سوئد نیز یک سوم افرادی که از وسایل نقلیه عمومی استفاده می کنند واجد شرایط نوعی از بلیط های تخفیف هستند و زنان بیشتر از مردان شامل این تخفیف ها میشوند.
۴. موجود بودن اطلاعات واضح و قابل اعتماد در فرمت ها و زبان های مختلف در مورد برنامه حرکت، دفعات، کرایه ها، مسیرها، پایانه ها و اطلاعات امنیتی مورد نیاز. از آنجا که زنان اکثریت مسافران وسایل نقلیه عمومی را تشکیل می دهند و سفرهای زنان معمولا پیچیده تر است، اغلب شامل عوض کردن چندین خط یا حتی تغییر نوع وسیله نقلیه میشود، در دسترس بودن اطلاعاتی از این دست اهمیت ویژه ای دارد.
غیبت زنان در تصمیم گیری و مشاغل مرتبط با حمل و نقل
حوزه حمل و نقل تحت سلطه مردان است. در اتحادیه اروپا، اعضای کمیته های سیاسی مرتبط با حمل و نقل و همچنین اعضای هیئت های تحقیقاتی و مشاوره مرتبط به حمل و نقل بیشتر مرد هستند. در اکثر هیئت مدیره ها کمتر از ۱۵ درصد اعضا زن هستند و در هیچ کدام از آنها تعداد نمایندگان زن و مرد برابر نیست. این امر در مورد کمیته های مرتبط با حمل و نقل در سطوح ملی نیز صادق است. جنبش زنان در فرانسه، گردانندگان سیستم حمل و نقل را تحت فشار قرار داد تا زنان بیشتری را استخدام کنند تا اینگونه به نیازهای زنان بهتر پرداخته شود، و امروزه حدود ۲۵ درصد از تصمیم گیرندگان این شرکت ها زن هستند. سوئد تنها کشوری است که تعداد یکسانی از نمایندگان زن دارد، در کمیته حمل و نقل ملی سوئد تعادل ۵۰-۵۰ وجود دارد.
در زمینه اشتغال در حوزه حمل و نقل، طبق داده هایی که به دست آوردیم، زنان ۹ درصد از کل نیروی کار حوزه حمل و نقل در کشور اسرائیل را تشکیل می دهند. در اروپا تنها ۱۰٪ از رانندگان اتوبوس زن هستند. بعلاوه، زنانی که در حوزه حمل و نقل کار می کنند، ۲۰٪ کمتر از همکاران مردشان حقوق می گیرند. برای افزایش آگاهی زنان در مورد کار کردن در مشاغل مربوط به حمل و نقل، فعالان جنبش زنان فرانسه ویدیویی تهیه کردند؛ که وزارت آموزش ملی و وزارت اشتغال نیز از این ویدیو استفاده کردند.
سوئد: سیاستی که هدفش ارتقای برابری جنسیتی در حوزه حمل و نقل است
از اواخر دهه ۱۹۹۰، با تأسیس شورای برابری جنسیتی در حوزه حمل و نقل و فناوری اطلاعات، برابری جنسیتی هدف اعلام شده ی سیاست های حمل و نقل عمومی در سوئد بوده است. در سال ۲۰۰۲، وزارت حمل و نقل سوئد اعلام کرد که برابری جنسیتی یکی از اهداف اصلی سیاست های آن است. همراه با اهدافی مانند تأمین حمل و نقل عمومی که در دسترس، امن و با کیفیت بالا باشد، توسعه منطقه ای و حفاظت از منابع زیست محیطی؛ سیاست رسمی آنها این است که سیستم حمل و نقل باید مطابق ارزشها و نیازهای مردان و زنان برنامه ریزی شود. همچنین بیان می کند که باید به زنان و مردان فرصت مساوی داده شود تا بر طراحی، ساختار و مدیریت سیستم حمل و نقل تاثیر بگذارند.
تعیین این اهداف باعث افزایش آگاهی از سه نظر میشود - تفاوت بین مردان و زنان در نیازها و نحوه استفاده شان از وسایل نقلیه عمومی، اهمیت حضور دیدگاه جنسیتی در سیاستگذاری ها و اهمیت تقسیم قدرت و نفوذ بین زنان و مردان در حوزه حمل و نقل.
جمع بندی: ایده هایی برای ارتقای برابری جنسیتی در حوزه حمل و نقل
راه حل هایی برای رفع موانع فعالیت و جابجایی و استفاده از وسایل نقلیه عمومی توسط زنان
۱. از بین بردن موانع فیزیکی: درهای پهن تر و استفاده از اتوبوس ها و قطارهای کف پایین (کم ارتفاع)، فضایی برای گذاشتن بار و کالسکه.
۲. افزایش امنیت شخصی: فراهم کردن امکان "درخواست توقف" بین ایستگاهها تا زنان بتوانند تا آنجا که ممکن است نزدیک به مقصد خود پیاده شوند. همچنین گذاشتن دوربین های امنیتی و روشنایی بهتر در جهت امن تر کردن فضاها و استخدام کارکنان بیشتر به همراه دادن آموزش های لازم به کارکنان.
۳. ارائه تخفیف: تخفیف هایی برای شاغلان پاره وقت، افراد کم درآمد ، کودکان و سالمندان.
۴. افزایش دسترسی به اطلاعات.
برنامه ریزی و توسعه حمل و نقل برابر و بدون تبعیض
۱. تعیین برابری جنسیتی به عنوان یکی از اهداف اصلی در سیاستِ عمومی مرتبط با تمامی جنبه های برنامه ریزی و توسعه حمل و نقل.
۲. جمع آوری تحقیقات و داده های آماری با تجزیه و تحلیل بر اساس جنسیت.
۳. مشارکت و حضور زنان در نهادهای تصمیم گیر که با برنامه ریزی، تحقیق و مشاوره در حوزه حمل و نقل سروکار دارند.
۴. طرح ریزی و انجام اقدامات مناسبی برای افزایش اشتغال زنان در مشاغل بخش حمل و نقل.
توصیه های ما
۱. زنان باید در سیاستگذاری ها، تصمیم گیری ها و برنامه ریزی های مرتبط با حمل و نقل عمومی نقش داشته باشند. ما توصیه می کنیم که تعداد زنان حاضر در این پست ها به تدریج در مدت پنج سال، ۴۰ درصد افزایش یابد.
۲. اقداماتی برای افزایش تعداد زنان شاغل در حوزه حمل و نقل طرح ریزی و انجام شود. توصیه می کنیم که برنامه های کارآموزی برای دعوت از زنان به اشتغال در حوزه حمل و نقل عمومی گذاشته شود، نسبتی برای تعداد زنان شاغل در اپراتورهای حمل و نقل تعیین شود، و اقدامات اثباتی برای زنان شاغل در حوزه حمل و نقل انجام شود.
۳. انجام تحقیقات آماری با تجزیه و تحلیل هایی بر اساس جنسیت. برای درک بهتر تاثیر جنسیت بر حمل و نقل عمومی، تحقیقات آماری وسیع و گسترده ای نیاز است که بر اساس آن ایجاد یک سیستم حمل و نقل عمومی که برابری جنسیتی را ترویج می کند، پایه ریزی شود. بنابراین، ما از سازمان مرکزی آمار می خواهیم که با مشورت گرفتن از کارشناسان حوزه برابری جنسیتی، برنامه ریزی شهری و برنامه ریزی سیستم حمل و نقل، یک نیازسنجی ملی در این زمینه انجام دهد. توصیه می کنیم که مصاحبه هایی با زنان از پیشینه های مختلف (حاشیه نشین، شاغلان پاره وقت، والدین مجرد، کارگران یقه آبی (شغل های یدی) و یقه سفید (شغل های دفتری)، عرب، ارتدکس، ساکنان حومه شهر و غیره) انجام شود.
۴. برابری جنسیتی را به عنوان بخشی از برنامه ی وزارت برای ترویج حمل و نقل عمومی، در برنامه ریزی ها و سیاست گذاری های حمل و نقل لحاظ کنید. در راستای این هدف، تخصیص بودجه و کارکنان ویژه مورد نیاز است.