موج جدید حمله به دانشجویان

پس از آنکه جنبش زن، زندگی، آزادی آغاز شد و همزمان با آن جنبش دانشجویی هم وارد میدان شد، نیروهای سرکوب نزدیک به حاکمیت بار دیگر فشار بر دانشجویان را آغاز کردند. آنها تلاش می‌کنند تا با امنیتی کردن فضای دانشگاه، جلوی ادامه اعتراضات دانشجویی را بگیرند.

در آخرین مورد، شماری از دانشجویان که در اعتراضات در فواصل زمانی متعدد حضور داشتند، با احکام انضباطی سنگین مواجه شدند. روزنامه شرق به نقل از چند دانشجوی دانشگاه علامه طباطبایی در این مورد می‌نویسد: « 16 اسفند تجمعی در حمایت از اعتراض کانون صنفی فرهنگیان نسبت به مسمومیت‌ دانش‌آموزان شکل گرفت... اما این تجمع مسالمت‌آمیز آغاز فرآیندی تازه در دانشگاه شد و نیروهای حراست برای پراکنده کردن دانشجویان به آنها حمله کرده و برخی را مورد ضرب و شتم و رفتار توهین‌آمیز قرار دادند.»

دانشجویانی که پیشتر برای یک ماه ورودشان به دانشگاه ممنوع شده بود، به رغم پایان مدت ممنوعیت، همچنان اجازه ورود به دانشگاه را ندارند. در واقع حراست دانشگاه‌ها به طور سلیقه‌ای و یا احتمالا بنا به توصیه نهادهای امنیتی فشار را بر دانشجویان معترض افزایش داده‌اند.

در گزارش شرق آمده است: پس از عید ۱۷ تن از این دانشجویان تعلیق شدند و ۱۰ نفر هم حکم‌شان به شورای انضباطی وزارت بهداشت ارجاع شد.

شوراهای صنفی دانشجویان کشور روز ۲۲ فروردین اعلام کرده بود که دست‌کم «۴۳۵ دانشجوی معترض» در دانشگاه‌های سراسر کشور «اخراج و تعلیق» شده‌اند.

تا پیش از کشته شدن مهسا امینی در مقر پلیس امنیت اخلاقی و آغاز اعتراضات سراسری علیه جمهوری اسلامی، به نظر می‌رسید جنبش دانشجویی در کما به سر می‌برد. در حالی که طی سالهای گذشته جنبش دانشجویی به عنوان یکی از پرچمداران مبارزه مدنی محسوب می‌شد، اما پس از وقایع سال 88 به بعد این جنبش فعالیت چشمگیری نداشت. اما حالا دانشگاه به یکی از مهمترین مراکز فعالیت‌های مدنی تبدیل شده است.

به طور سنتی دانشجویان به دلایل مختلف جنبش‌های مدنی در ایران را پیش می‌برند. از این رو حاکمیت تلاش می‌کند تا جلوی رشد و توسعه اعتراضات از داخل دانشگاه به سطح جامعه را بگیرد. اما در جنبش زن، زندگی، آزادی ماجرا برعکس بود. این جامعه و جوانان معترض در خیابان بودند که شور و انگیزه مبارزه را بار دیگر به دانشگاه تزریق کردند. در مقابل حکومت هم با تقویت و حمایت بسیج دانشجویی سعی کرد با آن به مقابله بپردازد. اما به دلیل ناتوانی بسیج، در نهایت حکومت نیروهای سرکوب را وارد محوطه دانشگاه کرد و به خشن‌ترین وجه ممکن دانشجویان را سرکوب کرد. اقدامی که با واکنش گسترده اساتید دانشگاه هم مواجه شد و بسیاری از آنها استعفا کردند و یا در سمت خود به طور علنی دست به اعتراض زدند.

از سوی دیگر، در حالی که این روزها مبارزه با حجاب اجباری به یک نماد برای مبارزه مدنی تبدیل شده است، دانشجویان هم همراه با مردم بدون حجاب اجباری در دانشگاه حاضر می‌شوند و به رغم پرداخت هزینه، همچنان به این کار ادامه می‌دهند. موضوعی که با توجه به شرایط دانشگاه، تاثیر چشمگیری در افکار عمومی داشته است.

تشویق به مبارزه مدنی از طریق برگزاری تجمعات مسالمت آمیز در دانشگاه، مبارزه مدنی با استفاده از سرپیچی از قوانین تبعیض‌آمیز مثل حجاب اجباری و البته حمایت اساتید می تواند به حفظ و زنده نگه داشتن جنبش کمک کند. باید در نظر داشت که دانشگاه علاوه بر پیشبرد جنبش، می‌بایست برای تئوریزه کردن جنبش آزادی‌خواهانه مردم هم تلاش کند. مسئولیتی که با توجه به فضای دانشگاه، از این قشر انتظار می‌رود.