مردم شادمان از باخت تیم ملی!

پیش از بازی با انگلیس، اکثریت افکار عمومی علیه تیم ملی بسیج شده بود. حتی علیرغم اینکه بازیکنان سرود جمهوری اسلامی را نخواندند، و دست‌بند سیاه بستند، اما دل مردم با تیم ملی صاف نشد. مردم همچنان توقع یک اقدام نمادین و جدی در حمایت از خودشان هستند. شاید صراحت در بیان این حمایت، بتواند مردم را قانع کند.

در حالی که مردم تمامی کشورهای حاضر در جام جهانی با شور و هیجان نتیجه مسابقات تیم‌های ملی خود را پیگیری می‌کنند و آرزوی برد تیم‌های خود را دارند، اما در ایران شرایط برعکس است. باخت تیم ملی فوتبال ایران در برابر انگلیس با شادمانی گسترده مردم همراه شد. به طوری که بسیاری از اینکه تیم ملی گلهای بیشتری نخورده بود ناراحت بودند.

برای بررسی این موضوع عجیب باید به تغییرات جامعه طی دو ماه اخیر توجه کنیم.

جنبش سراسری ایرانیان علیه جمهوری اسلامی با بیش از 400 کشته هنراه بوده است. در میان اینها نام بیش از 50 کودک به چشم می‌خورد. تصاویر تکان‌دهنده مرگ و خاکسپاری این کودکان احساسات عمومی را به شدت جریحه‌دار کرده و نفرت جامعه از حکومت را هم افزایش داده است.

در این شرایط بازیکنان تیم ملی بر خلاف بسیاری از هنرمندان و ورزشکاران دیگر، حاضر نشدند در حمایت از مردم موضعی بگیرند. حتی اگر بپذیریم که به دلیل فشار برآنها این امکان وجود نداشت، اما دیدار آنها با ابراهیم رئیسی به عنوان نماینده نظام جمهوری اسلامی و سر خم کردن برخی بازیکنان در برابر او، خشم وسیعی را به دنبال داشت. به طوری که برخی نام این تیم را، نه تیم ملی ایران، بلکه تیم ملی جمهوری اسلامی نهادند.

پس از سفر تیم ملی به قطر، دست کم توقع می‌رفت تا بازیکنان با توجه به با آزادی بیشتری که خارج از ایران وجود دارد، مواضع بهتری اتخاذ کنند. اما آنها همچنان با انتشار عکس‌های شادمان و حرفهایی که نشان از بی‌توجهی آنها به کشتار مردم در داخل دارد، خشم مردم را افزایش دادند.

نباید فراموش کنیم جمهوری اسلامی مسئول اصلی دو قطبی سازی جامعه است. رهبر جمهوری اسلامی بیش از سه دهه است که در هر انتخابات یا موضع‌گیری رسمی، علیه اکثریت جامعه موضع می‌گیرد و آنها را تحقیر می‌کند. همین موضوع باعث شده تا فارق از موقعیت و وضعیت اجتماعی، هر کسی کوچکترین سمپاتی به حکومت نشان دهد، فورا منفور شود.